Eindelijk onderweg

Hallo iedereen,

Eindelijk is dan het grote avontuur begonnen. Ik ben alweer 3 dagen op Rarotonga en begin al langzaam mijn weg hier te vinden. Begin zelfs bijna te vergeten dat ik nog af en toe een blogje moet gaan schrijven ook. Maar daar gaat ie dan.

4 dagen terug alweer vertrok ik ’s ochtends vroeg vanaf schiphol. Met een klein vliegtuigje van BMI vloog ik naar london. Het was een vrij krap vliegtuigje waar maar 49 passagiers aan boord konden. Gelukkig duurde de vlucht minder dan een uur en waren we alweer geland voordat we er erg in hadden.
Toen op naar de incheck balie van Air New Zealand om te kijken of ik mee mocht naar Los Angeles en daarna Rarotonga.
Achter me in de rij stonden wat Cook Islanders. Ze waren van een culturele groep die de afgelopen paar weken door europa hadden gereisd om de Cook Islandse cultuur aan de andere kant van de wereld te promoten. Met hun muziek instrumenten en tropische uitstraling stonden ze netjes te wachten tot ze weer terug mochten naar hun kleine eilandje in de stille zuid zee.
Gelukkig mocht ik ook mee en op het moment dat we het vliegtuig in liepen om naar Los Angeles te vliegen begon er eentje te spelen op zijn jukalile (of hoe je dat ook schrijft).
De stemming zat er in ieder geval al goed in.
Na een vlucht van zo’n 11 uur, zittend naast een vrouw met haar kind die niet bepaald wou luisteren, kwamen we in L.A. aan. De vlucht was zeer goed te doen en ik heb gemerkt dat Air New Zealand zijn zaakjes best goed op orde heeft. Nette moderne vliegtuigen, goed eten aan boord, aardige stewards en stewardessen en heel fijn een interactief entertainment systeem aan boord. Dus je vervelen was er niet echt bij.
In L.A. moest ik uiteraard gecontroleerd worden door de Amerikaanse autoriteiten. Maar toen ze zagen dat ik op door vlucht was naar de Cooks deden ze niet al te moeilijk. Uiteraard moest ik nog wel even mijn vinger afdrukken en een fototje achter laten.
Op naar een nieuwe gate, waar weer een prachtige vogel van Air Nee Zealand stond te wachten. Het duurde nog zo’n 3 uur voordat hij vertrok en ik kon maar moeilijk mijn ogen open houden. Na de vlucht van 11 uur was ik namelijk al best moe geworden en het was al een uur of 7 ’s ochtends in Nederland.
Eenmaal aan boord viel ik dan ook in een diepe slaap zodat ik van het opstijgen niet meer veel mocht mee maken. Wel had ik, voordat ik in coma raakte, nog even een gesprekje gehad met de dame die naast me zat. Een wat oudere dame die op weg was naar huis richting haar familie op rarotonga. Ze was echt super aardig en zei dat als we elkaar later op het eiland nog zagen ik wel even langs mocht komen om gezellig bij haar familie te eten.
Cook Islanders zijn over het algemeen hele aardige en gastvrije mensen. Zeggen je altijd netjes gedag en zijn nooit beroerd om een praatje met je maken. Het is net 1 groot dorp, iedereen kent iedereen.
Na een vlucht van 9 uur kwamen we aan op rarotonga. Het was nog donker, maar tegen de tijd dat we naar het guesthouse reden begon de zon al langzaam op te komen.
In de schemering van de ochtend zag ik voor het eerst de blauwe zee en allemaal meters hoge palm bomen. Iets waar ik nog erg aan moest wennen.
Nadat ik mijn spulletjes op mijn kamer had gebracht besloot ik wat ontbijt te halen bij een klein winkeltje even verderop langs de weg. Wat brood, wat jam, acht eigenlijk niets bijzonders.
’s middags ging ik naar de stad. En omdat er eigenlijk maar 1 stadje is op het eiland wordt het ook wel de stad genoemd. De rest van de huizen en gebouwen staan gewoon rond om het eiland langs een grote weg.
Ik ging op zoek naar een fiets. Omdat ik hier 4 maanden ga blijven leek het me wel handig om mijn eigen vervoer middel te hebben. En om nou een scooter te kopen wat bijna iedere local heeft leek me een beetje prijzig. Daarbij met een fiets blijf je in goede conditie.
Slenterend door het dorp kwam ik wat warenhuizen tegen waar ze fietsen verkochten. Na weer een gezellig gesprekje met 1 van de locals besloot ik er eentje te kopen. Alleen zou ik hem de volgende dag op halen omdat hij nog even gesmeerd moest worden.
Echter toen ik een dag later aan kwam, was er nog weinig aan de fiets gebeurt. Echte Island stijl zullen we maar zeggen. Lekker relaxed en easy going.
Het was daarna een grote opgave om een slot bij mijn fiets te vinden aangezien ze die hier nergens op het eiland verkopen. Ze stelen hier waarschijnlijk weinig fietsen en als dit zou gebeuren zou het de voor pagina halen van Cook Island Gazette.

Langzamer hand begin ik ook bevriend te raken met iedereen die hier in het guesthouse verblijft. Bijna allemaal mensen uit Engeland.
Het is alleen nog wel even wennen om de hele dag engels te praten. Dat gaat me toch moeilijker af dan ik dacht. Zeker als je niet als een Nederlander wil klinken die engels praat. Toch ben ik bang dat het dus wel zo ellendig klinkt.
Heb samen met een engels echt paar, dat de wereld over trekt, de Cross Island trek gewandeld.
Een best heftig stukje hiken als je het mij vraagt. Veel vegetatie met een paar zeer steile stukken er in. Boven op het eiland had je een prachtig uitzicht waarbij je aan 2 kanten de oceaan kon zien liggen en je je pas goed beseft dat je echt in een uithoek van de wereld zit. Toen we na 3,5 uur weer terug beneden aan de weg stonden moesten we eigenlijk nog een heel stuk terug lopen naar ons guesthouse. Maar bij toeval stopte er een kleine pick-up naast ons en werd er door een grote aardige meneer gevraagd waar we heen gingen en of we een lift nodig hadden. Zonder te aarzelen sprongen we achter in de laad bak en met de wind in onze haren en een prachtig uitzicht over de kust lijn reden we terug naar onze slaap plaatsen.

Met het duiken ga ik pas maandag beginnen. Aangezien het weer het op dit moment niet toe laat om te gaan duiken. Veel wind dat recht de haven in blaast belet het om uit te varen met de boot en dit weekend gaat het hier waarschijnlijk een beetje regenen.
De instructeur die op het moment bij Pacific Divers de boel een beetje leid zei dat hij eigenlijk nu weinig voor me te doen had. Kan ik nog even een paar dagen genieten van het eiland zonder me druk te maken over werk. Wel moet ik me gaan richten om een eigen huisje hier te gaan vinden. Zodat het iets goedkoper wordt om hier te kunnen leven.
Dat wordt dus goed de plaatselijke krant in de gaten houden, praatjes maken en kijken wat er op mijn pad komt.

Voor de gene die me willen bellen of smsjes sturen, dit is niet mogelijk hier omdat ik geen ontvangst heb met mijn telefoon.
Maar jullie kunnen me natuurlijk altijd een berichtje sturen via de mail.

Goed, alweer een pittig verhaaltje lijkt me zo.
Hoop dat jullie het een beetje leuk vinden om te lezen. En ik zal er ter zijner tijd weer wat nieuwe dingen op zetten.

Groeten van uit een klein eilandje in de stille zuid zee.

Eduard