Het laatste bericht vanaf een tropisch strand

Hallo witte bleek scheten,

Hier dan het laatste blogje vanaf de cook eilanden. Over 2 dagen vlieg ik naar nieuw zeeland om te beginnen aan weer een nieuw avontuur.
Heb vernomen dat het in Nederland nog steeds koud is, maar dat het wel langzaam begint op te warmen. En wat hoorde ik, het kabinet is gevallen. Ojeetje toch, wat nu?

Een paar weken terug hadden we hier in de cook eilanden ook een nationale ramp.
Zoals ik jullie verteld heb is het hier op het moment de tijd van de cyclonen. De meeste niet erger dan een gewoon tropische storm met wat wind en regen. En als ze dan werkelijk waar een cycloon zijn, dan passeren ze meestal op vele kilometers van het eiland. Echter als de cycloon rechtstreeks over het eiland zou komen, zou het een ware ravage aan richten.
Een paar weken terug vormde er zich boven de noordelijke cook eilanden een cycloon genaamd Pat. Deze bewoog zich in zuidelijke richting en leek akelig dicht bij te komen.
Op Rarotonga, waar ik ben, hadden we geluk en was er niet meer dan wat wind, regen en hoge golven. Maar Aitutaki, het picture perfect eiland, had minder geluk. De oog van de cycloon ging precies over het eiland en blies vele huizen omver. Een nationale ramp.
Gelukkig zijn er geen dode gevallen, echter is de schade enorm. Een aantal mensen hebben hun huis verloren en moeten de boel weer helemaal opnieuw gaan opbouwen.
De dagen nadat het gebeurt was werden er vanuit Rarotonga acties op gang gezet om Aitutaki te helpen. In het begin was ook de stroom uitgevallen en was er geen communicatie mogelijk. Gelukkig was dit binnen een aantal dagen opgelost en kon er aan de wederopbouw begonnen worden. Vanuit nieuw zeeland kwam een hercules vliegtuig om te assisteren. Mensen en spullen werden over gevlogen om te helpen met het opruimen van de troep en om wat tenten en noodvoorzieningen aan te leggen.
Op Rarotonga zelf werden geld inzameling acties gehouden om op die manier hun steentje bij te dragen. Vele winkels en mensen bedachten acties om geld in te zamelen. Je kon t-shirts of eten kopen, waarvan het geld dan naar het goede doel ging. Ook heb ik vernomen dat ieder huishouden op rarotonga verplicht werd om een bepaald bedrag af te dragen aan het goede doel.
Het was natuurlijk het nummer 1 gespreksonderwerp en overal zag je berichten over aitutaki terug komen. Programma’s op de televisie, berichten in de krant etc.
En terwijl de rest van de wereld zijn ogen gericht had op Haiti en wat Portugese eilandjes, hield iedereen zich hier bezig met de locale ramp. Sterker nog, tot een paar dagen terug wist ik niet eens van al het wereld nieuws af.
Mijn buurman lichte me in omdat hij af en toe naar CNN en BBC news kijkt.
De wereld problemen lijken heel ver weg als je op een tropisch eiland midden in de stille oceaan woont. Het is alsof je naar het nieuws van een andere wereld zit te kijken. Vanuit het paradijs, kijk je hoe de rest van de wereld door ploetert.

Onder tussen heb ik ook met vlag en wimpel mijn assistent instructeurs opleiding afgerond. Ik mag me nu dan ook officieel Assistent Duik Instructeur noemen. Hoewel Divemaster natuurlijk een stuk cooler klinkt.
Ik ben nu nog maar 1 stap verwijderd van een echte duik instructeur. Alleen is dit best nog een pittige en dure stap om te zetten. Dus ik denk er nog even over of ik dit ga doen. Hoewel het natuurlijk wel erg aanlokkelijk is. Kan ik straks iedereen die zou willen duiken leren hoe ze het prachtige onderwater leven kunnen gaan bekijken.

Anderhalve week geleden ben ik weer terug verhuisd naar mijn kleine unit achter het grote huis. Mijn dikke Amerikaanse buurman kwam terug uit de States en wou uiteraard weer in zijn eigen huis wonen. Dus voor de laatste 2 weken woon ik weer lekker in mijn eigen kleine huisje.
Zoals verwacht vraagt de buurman weer veel aandacht van me. Hij vind het fijn om iemand te hebben om tegen te praten en vind het fijn om gezelschap te hebben. En nu kan ik zeggen, dat me dat al heel gauw me neus uit komt.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het niet erg om met mensen te praten en mensen gezelschap te houden. Maar sommige mensen zijn gewoon irritant. Zeker oudere dikke amerikanen die alles beter schijnen te weten. Hij heeft overal commentaar op en wil me de hele tijd vertellen hoe ik iets moet doen. En advies vind ik niet erg, maar ik vind het niet fijn om als een klein kind behandelt te worden.
Goed, gelukkig ga ik over een paar dagen weg, en dan hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken.

Mijn plannen voor na nieuw zeeland beginnen ook vorm te krijgen. Ik heb onlangs een vliegticket naar Vanuatu gekocht.
Ja, iedereen pak je atlas er maar weer even bij of open google earth, want ik betwijfel of iedereen weet waar Vanuatu ligt.
Vanuatu is ook een groep eilanden in de stille zuid zee, maar meer richting australie. Het ligt ten noorden van Nieuw zeeland en ten oosten van australie.
De rede waarom ik hier heen ga is om een paar mooie duik stekken te bezoeken en ze hebben daar een erg actieve vulkaan die spectaculair moet zijn.
Op de bodem ligt een cruise schip dat in de tweede wereldoorlog werd gebruikt om Amerikaanse troepen te vervoeren. Helaas voer het schip op een mijn, maar gelukkig lukte het de kapitein nog net om het schip op het strand te varen zodat iedereen er vanaf kon komen. Daarna is het schip terug gezakt in de zee en nu ligt het schip op zo’n 25 meter diepte. Ook heeft het Amerikaanse leger na de tweede wereldoorlog allemaal spullen de zee in gedumpt bij Vanuatu. Er ligt voor miljoenen aan kranen, jeeps, bulldozers etc. op de bodem. Ook hier kan je op duiken en wordt ook wel ‘one million dollar point’ genoemd.
Op 1 van de zuidelijke eilanden is de Yassur vulkaan. 1 van de meest toegankelijke actieve vulkanen in de wereld. Tot op een paar honderd meter kan je de krater benaderen en zie je al het magma omhoog schieten. ’s Nachts schijnt het helemaal mooi te wezen als een vuurwerkshow dat maar blijft door gaan. Je ziet uiteraard al het magma beter wat oplicht door zijn enorm hoge temperatuur.
Allemaal weer erg leuk om te gaan doen en zien.
Waarschijnlijk zal ik maar een paar weken in Vanuatu verblijven en geen 6 maanden zoals hier.
Wat ik dan weer na Vanuatu ga doen, weet ik nog niet.
Uiteraard ligt ik jullie daar weer over in als ik meer weet.

Omdat ik nu weg ga van het eiland zijn er allemaal afscheidsdingen, of laatste keer dingen.
Zo had ik afgelopen week een afscheidsdiner met mijn huisbaas en zijn vrouw. En john, mijn dikke Amerikaanse buurman was er ook. We hadden een diner op de veranda achter het huis van mijn huisbaas. Ike Mata vooraf, Lasagna als hoofd gerecht en cheese cake als toetje. Erg lekker allemaal en geloof het of niet, allemaal door mij gemaakt. Met een beetje hulp natuurlijk. Ook kwam Beres nog even langs. Hij is de man die ervoor heeft gezorgd dat ik mijn huisje kreeg. Hij was de persoon die me op een druilerige middag in september van de weg plukte om me een lift te geven. Een zeer aardig en open persoon. Praat graag en je kan altijd wel met hem lachen.
Morgen heb ik nog een afscheidsdiner met de duikschool. Omdat iedereen weg gaat gaan we met zijn alle nog gezellig ergens een keertje eten.
En vandaag had ik mijn laatste duik.
We waren op een crew duik. Dit betekend dat er alleen mensen van de duikschool zelf op de duik waren en we lekker konden doen waar we zin in hadden, zonder op toeristen te hoeven letten. We gingen naar 1 van de beste duik stekken op het eiland wat aan de zuidkant van het eiland is. Het is een passage in het rif waar je regelmatig eagle ray’s en schildpadden ziet. Gelukkig ook vandaag en Jason had zijn camera mee en maakte er wat film beelden van.
De dag ervoor, gister, was ik er ook aan het duiken en had ik voor het eerst mijn onderwater camera mee. Omdat deze niet dieper dan 10 meter kan en ik altijd op andere duikers moest letten had ik hem tot nu toe nog niet mee genomen. Maar nu dus wel.
Dus eindelijk heb ik wat duik foto’s gemaakt. Hoop dat jullie ze leuk vinden.

Verder zie je foto’s van het grote huis, ik bij de kapper op haar veranda, nog wat kerk foto’s van een locale kerk (dit is overigens niet de kerk van mijn huisbaas), het bushokje waar ik voor mijn internet kwam (daar was een wireless hotspot), nog wat tropische strand foto’s en een foto van een duif voor Sander. Deze zag ik toen ik een aantal weken terug aan het hiken was in de jungle en de bergen achter mijn huis.

Goed, ik hoop dat ik doormiddel van mijn blogjes iedereen een beetje op de hoogte heb kunnen houden van mijn doen en laten hier in de cook eilanden. En dat iedereen het fijn vond om te lezen.
Soms duurde het een maand voordat ik weer wat schreef, maar uit eindelijk kwam het er toch wel weer van. Gelukkig.

Nu op naar een nieuw avontuur. Een road trip door nieuw zeeland.
De volgende blogjes zullen dus daar vandaan komen.

Voor de laatste keer geef ik jullie een tropische groet vanaf een klein eilandje in de stille zuid zee.

Liefs Eduard