Het vertrek en de aankomst

Hallo luitjes,

Daar gaan we dan. Eindelijk weer onderweg. Lekker op het vliegtuig stappen naar een paradijselijk eiland. Wat een droom, en nog steeds een beetje ongelofelijk.

Het begon allemaal met een bus trip naar het station in Alkmaar om vanaf daar met de trein naar schiphol te gaan. Er was niemand in de mogelijkheid om mij weg te brengen. Maar dat geeft niet, meteen lekker op jezelf aan gewezen zijn vind ik soms ook wel fijn. Had in de dagen voor ik ging al afscheid van iedereen genomen en hoefde dan ook alleen nog maar mijn spullen te pakken en te gaan.
Het was bewolkt en regende van tijd tot tijd. Heerlijk Hollands weer om achter te laten.
Toen ik op schiphol was aangekomen kon ik met weinig moeite inchecken en mijn bagage was precies op gewicht. Geen problemen dus.
Mijn eerste vlucht ging naar Moskou. Een vlucht van maar 3 uur. En ondanks dat ik mijn vluchten eigenlijk bij Aeroflot had geboekt, zoals ik al eerder had gemeld, ging mijn eerste vlucht met de KLM. KLM heeft namelijk een samenwerkingsverband met Aeroflot en delen deze vlucht naar Moskou.
Het was een heerlijke vlucht. We vertrokken alleen iets laten. Door het Hollandse weer was er wat drukte op de landingsbaan, maar daarna zaten we in de lucht boven de grijze wolken.
Onderweg kregen we een heerlijke snack. Een soort panini met mozorella en tomaat en natuurlijk kregen we wat te drinken. Naast me in het vliegtuig zaten een vader met zijn dochter. Ze gingen naar Moskou om vanaf daar aan de transsiberie express te beginnen. Dit is een treinreis van Moskou tot Beijing door Siberië en Mongolië. Ook een prachtige reis, wat ze met zijn 2e in 2 en een halve week gingen doen. Ook een hele ervaring lijkt mij.
De KLM had alles goed geregeld en we werden waar nodig goed geïnformeerd en de veiligheidsregels werden zeer duidelijk gemaakt. Dit zeg ik even omdat dit later op de Aeroflot vlucht niet zo was.
Na 3 uur kwamen we netjes in Moskou aan en nam ik afscheid van de dame en haar vader en wenste ze een zeer goede treinreis toe.
Nu ging het grote wachten beginnen. Voor mijn volgende vlucht moest ik 7 uur wachten op Moskou Airport. Niet de beste plek om even relaxed te zitten en uit te rusten.
Ik was aangekomen in terminal D en mijn volgende vlucht vertok van terminal F. Dus na de paspoort controle liep ik door D richting F en viel het me op dat het nog vrij nieuw was. Veel ruimte en nog niet al te veel taxfree shops. Alsof het nog niet helemaal af was. En toen kwam ik in F aan waar alles erg krap was. Er was 1 krap gangpad in het midden met aan beide kanten shops. En dan zo nu en dan tussen de shops de gate waar je moest instappen voor een vliegtuig. Bijna geen zitplaatsen om even te zitten en te wachten. Verschrikkelijk! En dan ook nog eens geen overzichtelijke borden waarop staat vanwaar welk vliegtuig vertrekt. Het was dus echt even zoeken. Dus toen ik eenmaal had gevonden vanwaar ik moest vertrekken ben ik weer lekker terug gegaan naar de ruime terminal D om daar een beetje rond te hangen. Beetje op de grond zitten, beetje computeren en proberen niet in slaap te vallen.
Ook wou ik even wat drinken dus ik besloot om een flesje met water te gaan kopen. Alleen kwam ik er al snel achter dat de prijzen echt verschrikkelijk duur waren en super verschillend. Er was zelfs iemand die me 5 euro durfde te vragen voor een 0.5 flesje. Idioot! Maar uiteindelijk lukte het me om voor 2 euro ergens anders een flesje te kopen. Super raar dat er zulke verschillende prijzen zijn. Misschien kwam het omdat ik in euro wou betalen.
Het was intussen donker geworden en de klok gaf aan dat het bijna middernacht was. Tijd om naar vertrek hal F te gaan en aanboord te gaan.
Bij de gate keek ik naar alle andere mensen die naar de Malediven gingen. Hiertussen zou namelijk ook 1 van de andere winnaars moeten zitten. Maar hoe ik ook rond keek, ik kon niemand herkennen als mogelijke winnaar. Het waren eigenlijk alleen maar koppels. Waarschijnlijk net getrouwd en op huwelijksreis.
Een kwartier later dan verwacht ging de gate open en na nog een kwartier gewacht te hebben ergens midden op een taxi baan, zonder aanwijsbare rede, kozen we het luchtruim. Zoals ik al zei was er een gebrek aan de nodige informatie in het vliegtuig. Dus misschien had Najib dan toch ergens wel gelijk.
Normaal vind ik eten in het vliegtuig niet vies, maar nu… Het eten dat ons werd voor geschoteld was een soort ‘stew’. Vlees, groente in een grote pot gestopt, beetje gaar koken en dan nu door een vliegtuig magnetron weer opgewarmd. Jullie horen het al, genieten. En ’s ochtends bij het ontbijt kregen we een goedkope croissant met ham en kaas. Ook niet super. Maar ik doe het ervoor hoor. Geen probleem. Heeft me toch zo’n 200 euro op mijn vliegticket gescheeld. En daarvoor krijg je ook nog een extra bezoek aan Moskou airport.
Na een vlucht van 8,5 uur kwamen we dan eindelijk aan op Male airport. Wat eigenlijk niets meer is dan een landingsbaan in het midden van de oceaan. Kijkend uit het raampje van het vliegtuig zie je gewoon water aan de rand van de landingsbaan. Zeer appart. En toen het vliegtuig eenmaal tot stilstand was gekomen konden we uitstappen.
Buiten scheen de zon, was het 30 graden en vochtig. Echt tropisch weer. Heerlijk maar ook benauwd. En we gingen dan ook gauw weer naar binnen in een super kleine terminal waar de airco stond te loeien.
Eenmaal na de douane pikte ik mijn bagage op en liep ik de ontvangsthal binnen.
En opeens werd alles anders. Er ging een wereld van luxe voor mij open. Ongelofelijk.
Er stond een persoon op mij en mijn Russische mede winnaar te wachten, die vanuit het niets opeens achter me stond. Alle koffers werden uit onze handen genomen en we werden meegenomen naar een in-check balie voor een water vliegtuig. Dit was onze taxi naar het resort waar we heen zouden gaan. De bagage werd voor ons in gechecked en we kregen een boardings kaart. Nu moesten we iemand volgen die ons naar een privé taxi bracht om naar een andere kleine terminal te gaan. We reden rond de landingsbaan om hierbij aan te komen. Hiervandaan vertrokken alle water vliegtuigen. De landingsbaan was gewoon de waterstrook naast de bestaande landingsbaan. Super gaaf om te zien. Er waren zo’n 20 vliegtuigen die zo nu en dan vertrokken. Toch moesten we nog even wachten tot ons vliegtuig klaar was.
We werden meegenomen door een open hal die vol hing met ventilatoren. Hier wachten de passagiers tot hun vliegtuig vertrekt. Alleen speciaal en exclusief voor het resort waar ik zou verblijven hadden ze een airconditioned lounge. Waar we dus naar toe gebracht werden. Hier werden we netjes ontvangen en werd ons verteld dat als we iets wouden drinken we het uit de mini bar mochten pakken.
Wauw! Zo’n soort luxe maak je niet elke dag mee. Uitzonderlijk. En alles was super netjes aangekleed etc.
Ik was intussen met de Russische winnaar in gesprek geraakt. Hij heet Sergey, 30 jaar oud en komt uit Moskou. Zijn engels was soms een beetje moeilijk, dus moest echt even goed luisteren wat hij me te vertellen had. Hij had zijn divemaster opleiding in Moskou gedaan, maar begreep dat het niet al te veel voorstelde. Daarna was hij voor een tijdje in Thailand geweest.
Na een uurtje kletsen en wachten terwijl de ene na de andere watervliegtuig opsteeg waren wij aan de beurt.
Het was een vrij klein vliegtuig waar zo’n 15 passagiers in paste. Maar we zaten er maar met zo’n 8 man in. Bij ons zat een groep werknemers die bij een ander resort werkte waar we naar toe zouden vliegen. Hiervandaan zouden wij dan een boot nemen om naar ons resort gebracht te worden. Zowel de vlucht als de boottocht zou zo’n 25 min. duren.
We stegen op en het uitzicht was werkelijk prachtig. Als je uit het raampje van het vliegtuigje keek zag je een oceaan bezaait met kleine tropische atol eilandjes. Sommige niet meer dan zand en lagune, maar andere ook met palmbomen en waar mensen woonde. Dit was echt heel gaaf.
Ik zat net achter de piloten en kon precies zien wat ze deden. De piloot vloog het vliegtuigje in zijn t-shirtje, korte broek en blote voeten. Alsof hij niets anders gewend was.
Na bijna een half uurtje vliegen kwamen we aan en lande we weer netjes op het water. Er waren niet al te hoge golven, dus dit was geen probleem. We stapte over op de boot en gingen meteen onderweg voor het laatste stukje naar het resort.
Onze bagage werd voor ons telkens van het ene vervoersmiddel naar het andere over getild en hoefde dus zelfs niets te doen.
Op het resort werden we opgewacht door Andy, de grote duik baas, en zijn assistent. Hij had de wedstrijd uitgeschreven en hete ons nu van harte welkom op het eiland.
Hij nam ons meteen mee naar onze bungalow waar we zouden verblijven.
In eerste instantie had ik verwacht dat we gewoon in de staff area moesten verblijven. Simple kamer zoals elk personeelslid. Maar omdat die allemaal vol waren mochten we nu in een bungalow waar normaal alleen gasten in verblijven. En hier dan 1000 USD voor betalen.
De bungalow heeft een grote kamer met 2 luxe bedden, een bank, tafel en een grote tv. Dan zit er een zeer ruime badkamer bij met bad, douche, toilet en 2 wastafels, voor ieder dus 1. En achter de bungalow hebben we een privé zwembad. Niet al te groot, maar wel zeer luxueus. En natuurlijk is de gehele bungalow uitgerust met airco anders is het maar moeilijk uit te houden.
Na een paar uurtjes te hebben uit gerust en de spulletjes uit gepakt werden we weer opgehaald door Andy en zijn compagnon. Ze namen ons mee naar de blue beach. Het strand aan de west kant van het eiland, met een prachtig restaurant. Hier waren alle managers van het resort om een drankje te drinken tijdens de zonsondergang op het strand. Dit was dus meteen de gelegenheid om iedereen een hand te schudden.
Zo’n drankje wordt iedere week gehouden ook voor de gasten om alle managers van het resort te ontmoeten. En ik kan jullie vertellen met zo’n top resort als dit zijn er best veel managers.
Ik sprak er wat en vertelde een beetje mijn verhaal van mijn reis en hoe ik hier gekomen was. Alleen de namen van zoveel mensen onthouden is nog best lastig. Gelukkig als iedereen zijn uniform draagt heeft iedereen een naam plaatje. Want ja echt iedereen heeft een uniform te dragen, dus ik ook, en laat je meteen zien van welke groep jij er eentje bent.
Na het drankje en de zonsondergang nam Andy ons mee naar 1 van de restaurants op het eiland. Eigenlijk het hoofd restaurant vlak naast de receptie.
Toen ik het menu voor me zag kreeg ik een beetje een mond vol tanden. Ehm… ja eigenlijk was er geen 1 gerecht waarvan ik wist wat het was. Echt geen 1.
Dus uiteindelijk maar gewoon wat willekeurigs gekozen, wat eigenlijk best lekker was. De prijzen waren eigenlijk niet eens zo duur zoals je misschien zou denken. Denk zo’n 20/25 euro voor een hoofd gerecht. Alleen dan krijg je ook niet een heel bord vol. Dus een voorgerecht is dan ook verstandig van 15 euro.
Maar goed, dat hoefde we allemaal niet nu te betalen, want dit was ons welkoms dinner. Waarin Andy ons dus welkom hete en ons een beetje uitlegde wat ons de volgende 12 weken te wachten stond.
En toen na het dinner, eindelijk, konden we ons bed gaan opzoeken. Na een lange reis met veel indrukken en ervaring. En in een super de luxe resort te zijn beland konden we gaan genieten van ons zachte bedje.

De volgende dag zou er alweer veel op het programma staan. Kennismaking met het eiland en duikshop.

Maar voor nu eerst even echt dromen en dan hopen dat ik morgen weer wakker word in deze. En dan gaan we aan het echte harde resort leven beginnen.

Wat een ongelofelijk verhaal he. En ook lang.
Denk niet dat ik dit iedere dag kan doen. Maar ik ga me best doen om alles bij te houden. Alleen misschien in iets kortere versies als dit.

Iedereen een luxe groet van een warm tropisch eiland.

Tot snel,

Eduard