Noord Eiland

Hallo iedereen,

Dat heeft even geduurd. Alweer een maand niets van me laten horen en alweer bijna 3 weken in Nieuw Zeeland. Door veel rond reizen is het schrijven op mijn blog er een beetje bij ingeschoten. Er is veel gebeurt. Heb ondertussen mijn reis op het noorder eiland er al op zitten en ben nu net op het zuider eiland aangekomen. Om het niet een al te lang verhaal te maken, doe ik eerst even mijn verslag van het noorder eiland.
Maar eerst wil ik nog even bij het begin beginnen en jullie nog even terug nemen naar de cook eilanden.

Want vlak voor ik vertrok was er nog een tsunami waarschuwing.
Het was even voor 5 ’s ochtends toen er plots iemand op mijn deur stond te bonken. Het was een jonge cook eilander die me melde dat er zo rond 8 uur een tsunami zou komen en of ik misschien wat hoger gelegen grond wou opzoeken.
Ik schrok wel even. Iemand die midden in de nacht opeens op je deur staat te bonken is best raar.
Mijn dikke Amerikaanse buurman werd ook wakker gemaakt en samen gingen we met de auto de heuvel op.
De avond ervoor had ik al op het nieuws gezien over de aardbeving in Chille en had al ergens het vermoeden dat we een tsunami waarschuwing zouden krijgen. Het kwam dus niet helemaal als donderslag bij heldere hemel.
Op de heuvel waren zo’n 30 tot 40 mensen en samen wachten we af wat er komen ging. Een engelse toerist vroeg zich af of we niet nog hoger de heuvel op moesten en of we wel echt veilig waren. Hij wou wat 4weel drives mobiliseren om mensen die moeilijk ter been waren nog verder de heuvel op te krijgen. De man bedoelde het goed, maar was duidelijk ‘ over reacting’.
De tijd dat de tsunami zou moeten komen ging voorbij en er gebeurde niets.
Schijnbaar had de golf geen effect op dit piep kleine eilandje midden in de stille zuid zee. En de aardbeving was natuurlijk ook erg ver weg
Iedereen ging weer rustig naar huis om aan hun dag te beginnen en ik ging terug naar mijn bed om nog wat te proberen te slapen. De dag erna zou ik namelijk naar nieuw zeeland vertrekken.

Het was een vlucht van 4,5 uur die super snel voorbij ging.
Aanboord zat ik naast een Amerikaanse dame die haar zoon ging bezoeken. Ze vertelde me dat ze ongeveer naar dezelfde plek in Auckland ging als waar ik heen moest en dat ze me misschien wel een lift kon geven. Super natuurlijk.
Maar na dat ik door de douane was en mijn koffers had, was ik haar kwijt en kon ik haar nergens meer vinden. Het geluk wat ik tot nu toe had gehad op mijn reis was op nieuw zeelandse grond opeens verdwenen.
Ik moest een shuttle bus nemen van het vliegveld naar mijn hostel in Auckland. Dit duurde ongeveer een uur en onderweg keek ik of mijn GPS die ik uit Nederland had meegenomen het deed.
Ja, ik mag dan op een roadtrip gaan, maar ik gebruik dan wel het gemak van een navigatie systeem. Geen gedoe met kaart lezen, verdwalen en dan kijken waar je bent. En zeker als je alleen gaat reizen is het lastig om kaart te lezen en tegelijkertijd auto te rijden.
Dus ik heb mijn GPS uit Nederland mee genomen. Alleen in nieuw zeeland aan gekomen kwam ik tot de conclusie dat deze op raadselachtige wijze niet werkte.
Balen dus.
In mijn hostel aan gekomen keek ik op internet of ik de oplossing kon vinden. Vlak hierna crashte mijn computer. Alles kwijt. Opnieuw balen.
Gelukkig had ik mijn recovery cd meegenomen en kon de boel opnieuw installeren, maar alle dingen die ik in de cook eilanden verzamelt had. E-mail adressen, etc. was ik kwijt.
Nadat ik mijn computer opnieuw geïnstalleerd had besloot ik ook mijn GPS opnieuw te installeren in de hoop dat deze zou gaan werken. Toen ik hier mee bezig was kwam ik tot de conclusie dat mijn externe hardeschijf bestanden had verloren. Nou juist de bestanden die ik nodig had. Heel raar allemaal en 3x balen.
Na wat internet verkeer over en weer met mijn ouders in Nederland wist ik wat bestanden op te halen en lukte het me uit eindelijk de GPS opnieuw te installeren. Het had me in tussen een aantal dagen gekost, maar het is gelukt.
De GPS werkte dus ik was super blij. Nu kon ik ongestoord door nieuw zeeland gaan crossen.
Het volgende wat ik moest doen is een auto zien te kopen.
De volgende paar dagen ging ik Auckland in om opzoek te gaan naar een auto en uiteraard de stad te verkennen.
Waar ik al snel achter kwam is dat de kiwi’s veel buitenkant en maar weinig binnenkant hebben. Veel jonge mensen die zich kleden als een pop of film ster en als je een gesprek met ze begint kom je er al snel achter dat de intelligentie ver te zoeken is.
Na 6 maanden op een klein tropisch eilandje te hebben gezeten werd ik weer fijn geconfronteerd met de westerse maatschappij. Heerlijk.
Graag wilde ik uit de stad weg, dus zodra ik mijn auto had besloot ik om te vertrekken.
Bij een backpackers carmarket kwam ik een stel israeliers tegen die een grote witte Mazda station verkochten. We maakte een proefritje en alles scheen wel in orde te wezen. Alleen moest de auto nog een nieuwe APK hebben.
Dus samen zijn we naar de garage gereden waar een indier werkte, die netjes alle kleine gebreken van de auto maakte en daarna een nieuwe APK op de auto gaf.
Heerlijk, ik was nu klaar om te vertrekken.
Na een week in Auckland te hebben gezeten en wat tegenslagen te hebben gehad kon ik gaan.
De avond voor ik vertrok kwam ik 2 duitse dames tegen die de volgende dag ook uit de stad vertrokken. Ze gingen naar dezelfde plek als waar ik heen ging, Rotorua. Een stad die je herkent aan de geur zodra je het binnen rijd. Door de vulkanische activiteit in de omgeving stinkt het er naar zwavel. Velen zegen dat het er naar rotte eieren ruikt.
Ik nodigde de dames uit om met me mee te rijden en ze namen dit graag aan. In ruil hiervoor namen ze mij de volgende dag mee uit eten. Goede deal dacht ik zo.
De volgende dag rond de middag vertrokken we voor onze 4 uur durende rit naar Rotorua. Onderweg praten we over wat we deden en wat de plannen waren in nieuw zeeland. De dames waren allebei net afgestudeerde dokters, dus ik was in goede handen. Ze gingen voor 3 weken door nieuw zeeland reizen om daarna ergens in Duitsland in een ziekenhuis te gaan werken.
Ik vertelde hun mijn plannen en we besloten om de volgende dag gezamenlijk Rotorua en omgeving te ontdekken.

Het aard oppervlak is erg dun bij Rotorua waardoor er veel natuurlijke warm water bronnen zijn. Overal zie je meertjes waar rook vanaf komt. Of gewoon gaten in de grond waar stoom uit komt.
Bij Rotorua is ook een Maori dorpje die je kan bezoeken waar mensen letterlijk tussen deze heet water bronnen wonen. Iedereen heeft in zijn tuin een rokend gat in de grond. Het is eigenlijk heel bizar om te zien. Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat het allemaal trucage is. Dat je door een nieuwe attractie in de efteling rond loopt.
Na een dagje door de rook en in de stank van de zwavel dampen te hebben gelopen ging mijn reis weer verder.
De duitse dames vertrokken met de bus naar Taupo en ik ging met mijn eigen auto naar Waitomo. Een plekje aan de west kant van het noorder eiland.
Het was een paar uur rijden, maar met een lekker muziekje op de achtergrond en een prachtig landschap dat aan me voorbij schoot ging dit zo voorbij.
In waitomo aangekomen te zijn maakt ik wat dinner in mijn hostel en kwam ik in contact met 2 oosterijkse dames. Zij waren met een gehuurd busje aan het rond rijden door nieuw zeeland.
Waitomo staat bekend om zijn groten. Onder het rustig glooiende landschap zijn allemaal groten waar ‘glowworms’ leven en waar je doorheen kan klimmen en varen.
Ook kan je gaan abseilen de groten in, wat mij erg leuk leek om te doen. Op een flyer had ik een paar hele mooie foto’s gezien van een plek waar je in een grote scheur in de grond kon abseilen. Het was een wel honderd meter naar beneden terwijl je ondertussen werd omringt door groene rots wanden. Het werd ook wel ‘the lost world’ genoemd. Het kon haast niet beter.
1 van de oosterijkse dames wou dit ook wel doen, dus samen boekte we deze trip voor de volgende dag.
Ik maakte een kleine hike door het prachtig glooiende landschap en ’s avonds ging ik met de dames een wandeling door het bos maken om wat glowworms te zien.
Dit was gratis in tegenstelling van de boot trip door de grotten.
Het was een zeer heldere avond en de sterren straalde boven ons. En na een stukje in het bos te hebben gelopen deden we onze zaklampen uit en kwamen de rots wanden tot leven. Als duizenden sterren om ons heen glinsterde de glowwormen in het donker.
Het enige waar je het mee zou kunnen vergelijken is de droomvlucht in de efteling.
Werkelijk waar prachtig om te zien.
De volgende ochtend vroeg moesten we ons melden bij de mensen van het abseilen die ons mee namen naar de groten. ’s Ochtens vroeg scheen je de grotten beter te kunnen bekijken met de zon die net op komt en de temperatuur nog te laag is waardoor er nog geen mist is in de 100 meter diepe scheur in de grond ontstaat.
Het abseilen zelf duurde ongeveer een half uur en toen we op de bodem aangekomen waren zijn we de grotten in gelopen. Hier liepen we nog zo’n ander half uur rond om daarna weer met een hele lange ladder naar boven te klimmen.
Het was echt geweldig en zag er echt als een verloren wereld uit. Het is werkelijk waar zo mooi als dat de foto’s zijn. Het is geen trucage of iets. Wonderbaarlijk mooi om te zien. Een aanrader voor iedereen die naar Waitomo gaat.

Goed, na waitomo vertrok ik naar het nationale park in het midden van het noorder eiland. Hier is een groot vulkanisch gebied waar een aantal dingen van lord of the rings zijn opgenomen. 1 van de vulkanen daar is de bekende Mount doom waar frodo de ring in moet werpen.
Na de oosterijkse dames achter gelaten te hebben kwam ik een Nederlandse jongen tegen die met een duitse dame aan het reizen was.
O, en dan nog even iets over duiters die slecht engels kunnen. Degene die ik hier tegen kom kunnen wonderbaarlijk goed engels. Iets wat ik nooit had gedacht. Sommige Nederlanders kunnen nog een puntje zuigen aan de duitsers die ik hier engels hoor praten.
Goed, samen met dit stel ging ik de tongariro crossing lopen.
De andere Nederlandse jongen had ook een auto dus we konden zo mooi 1 van onze auto’s aan het eind neer zetten zodat we geen bus hoefden te nemen.
De tongariro crossing is een wandeling van zo’n 6,5 uur en neemt je door het mooiste gedeelte van het vulkaan landschap van het nationale park. Het leid je langs 2 grote vulkanen, een aantal kraters en meren. Bovenop heb je een prachtig uitzicht over de omgeving als het niet bewolkt is.
Het was een prachtige wandeling om te doen, maar af en toe ook best zwaar. Soms is het alsof je over de oppervlakte van de maan rond loopt. Het blijft iets bijzonders om in de buurt van een vulkaan rond te lopen.

De volgende dag na de wandeling vertrok ik weer alleen naar Wellington. Een vrij lange rit vanuit het nationale park. Zo’n 5 uurtjes rijden.
Het werd weer iets warmer, want op de hoogte van de vulkanen was het erg koud. De wind was ijzig en even voelde ik weer hoe het was om in Nederland te zijn. Maar nu ik weer naar zee niveau reed werd het gelukkig weer warmer.
Toen ik in Wellington aan kwam had ik veel moeite met het vinden van een hostel.
Alles zat vol geboekt en ik vond het maar moeilijk om een plekje voor mijn auto te vinden.
Ik werd weer een beetje gestrest om in de stad terug te zijn. Uiteindelijk lukte het me om ergens een 1 persoons kamer te boeken, maar wel voor 2x de prijs die ik normaal betaalde. Maar goed, voor deze nacht had ik dan wel weer een bed.
’s avond ging ik nog een drankje drinken met de oostelijkse dames drinken die ik eerder in waitomo had ontmoet. Zij vetrokken de volgende dag naar het zuider eiland terwijl ik nog een boot overtocht moest regelen en het prachtige museum wat wellington heeft te gaan bezichtigen.
Dit deed ik dus de volgende dag. ’s Ochtends naar het informatie centrum om mijn boot overtocht te regelen en toen ’s middags heerlijk een beetje door het museum geslenterd.
Het Te Papa museum is echt een prachtig museum om te bezichtigen. Het is geweldig goed opgezet en maakt het werkelijk voor jong en oud interessant om naar een museum te gaan. Er zijn veel dingen interactief gemaakt en het is allemaal gratis.
Je ziet er allemaal verschillende dingen. Het ontstaan van nieuw zeeland, maori cultuur, immigratie, bevolking, vulkanen, aardbevingen en een hele hal met allemaal moderne kunst. Een museum waar je zeker een halve dag kan rond lopen.
Iets wat ik dan ook gedaan heb, maar aan het eind van de middag geen voeten meer over had.
Het was zeer vermoeiend en ben ’s avonds ook vroeg naar mijn bed gegaan.

De volgende ochtend vroeg vertrok ik namelijk met de boot naar het zuider eiland om daar weer verder te gaan met mijn reis door Nieuw Zeeland.


Volgende keer als ik weer wat tijd weet te vinden ga ik jullie daar wat meer over proberen te vertellen.
Tot die tijd moeten jullie het even met dit doen.

Geniet allemaal. En wie weet tot snel.

Gegroet Eduard